Dansen is een manier om dichter bij de ziel te komen

Wil je je geloof bewaren, dan moet je het doorleven. In deze tijd van secularisatie is het belangrijk een doorleefde spiritualiteit te hebben, anders red je het gewoon niet.
Dit kan door dans. Door met je hele lijf te bewegen, beweegt ook het gevoel mee, de geschiedenis en de fantasie die in dat lijf zitten. Dans is een manier om dichter bij de ziel te komen.
Als ik heel aandachtig dans ben ik voornamelijk met mijzelf bezig. Maar soms kan het zo zijn dat, ineens, de wereld wijder wordt dan mijn ik. Dan sta ik open voor God en ben ik ontvankelijk voor Hem. 'Hier ben ik', zeg ik dan. Ik hoop op antwoord en soms krijg ik dat ook. Maar dat ligt, gelukkig, niet in mijn macht. Dat is aan de Eeuwige. Als het in mijn handen zou liggen, zou het een soort magie worden.
Het is in deze tijd heel verleidelijk om je op te sluiten in je eigen, kleine wereldje. Door te dansen wordt je geestkracht wakker geschud zodat je helder kunt handelen in de wereld van nu. Je kunt bang worden van de huidige ontwikkelingen. Dus juist nu moet je weten waar je ziel ligt, waar je bronnen zijn. Je moet niet handelen uit verharding, maar vanuit de ziel.

….

Door dans kon ik mijn eigen invulling geven aan woorden, beelden en begrippen. Zo kon ik op een eigen manier God zoeken. Abstracte woorden als genade kregen ineens inhoud en betekenis.
In de danslessen die ik nu geef in mijn werkplaats voor dans en christelijke spiritualiteit is dat ook waar ik op uit ben. Ik geef de mensen die meedoen de gelegenheid die ik ook heb gehad.
En dat raakt me soms ontzettend. Bijvoorbeeld in een cursus rouwverwerking door middel van dans. Rouw raakt de mens natuurlijk diep in de ziel. Ze hebben verdriet of zijn juist heel boos. Ze voelen intense leegte of wenden zich af van God. Vaak zeggen ze dat ze genoeg gepraat hebben en dat ze alleen nog maar kunnen zeggen wat ze voelen door te dansen. Het is prachtig om te zien hoe moedig mensen zijn doordat ze de pijn en het verdriet aangaan. Ik mag getuige zijn dat ze de Eeuwige aanroepen. Dat hun ziel weer gaat glanzen en tot leven komt. Dat is enorm kostbaar.
De Eeuwige heeft voor iedereen een andere kleur en een andere gestalte. Het godsbeeld is niet vastgelegd. Het is in beweging, net als een dans. Dans klinkt vaak als een intern proces, maar dat is het niet. Want ook ervaringen van de andere dansers brengen je op ideeën.
De woorden uit psalmteksten die ik vaak gebruik voor een dans, hebben voor iedereen een persoonlijke betekenis. De teksten werken als een soort zoeklicht in ieders eigen situatie.
Als ik dans kan ik zo aandachtig stilstaan bij elke beweging die ik maak dat de dans een vorm van meditatie wordt. Maar ik kan ook meegaan met de bewegingsstroom en zo ontzettend veel plezier hebben dat de dans een viering is. Dan wordt er een vitale levenslust in mij opgewekt. Ik heb beide vormen, meditatie en vieren, even lief. Soms is er een tijd om uitbundig te vieren, soms is het tijd voor rust en bezinning.
Bij de meeste danscursussen die ik geef gaat het om improvisatie. Mensen die meedoen ontwikkelen een eigen dansvorm. Iedereen die openstaat voor deze vorm van spiritualiteit en nieuwsgierig is, kan meedoen.
Het is geen ballet waarbij moeilijke passen uit het hoofd geleerd moeten worden. Ik volg zelf ook nog danslessen. Zo kan ik naar plezier, maar ook naar optimale schoonheid van de dans blijven streven".

Deel van een interview dat publiceerde in Trouw met theologe Riëtte Beurmanjer, dansdocente in Amsterdam.


Geplaatst door .