Maatjes voor Leven

"Maatjes voor leven" is een project van Humanitas Groningen en is bedoeld voor mensen die een suïcidepoging hebben gedaan of hieraan denken, en zich opnieuw met het leven willen verbinden.

Vrijwilligers en deelnemers spreken af om, bijvoorbeeld een dagdeel per week, samen iets leuks te gaan doen.

De vrijwilligers van Maatjes voor leven oordelen niet, maar geloven wel dat het leven de moeite waard is. Ze brengen ieder hun eigen levenservaring mee en hebben een training op maat gevolgd.

Voor het blad "van mens tot mens" van Humanitas van december 2023 werden Bert en Herman geïnterviewd over hun ervaringen binnen het project.
Eerst het verhaal van Herman en daaronder het verhaal van Bert.

Tekst: Josephine Krikke, foto's: Tryntsje Nauta.

Herman (61)

Deelnemer Humanitas Maatjes voor Leven

“Mijn rugzak met pittige levenservaringen is nogal groot. Ik heb vanaf mijn jeugd aardig wat meegemaakt. Toen mijn vrouw overleed in 2018, nadat ik haar vier jaar lang had gezorgd, was die rugzak vol. Ik had geen zin meer in mijn leven. Bij de huisarts kreeg ik te horen dat er maatjes waren bij Humanitas in Groningen die misschien iets konden betekenen. En zo ontmoette ik Bert.

Als mantelzorger was ik vier jaar lang niet buiten de deur gekomen. Met vrienden was het contact verwaterd en ik vertrouwde niemand meer. Daar werd ik somber van. Bovendien vond ik het, door de oogaandoening die ik het heb, moeilijk om contact te maken met nieuwe mensen. Door een verkeerde combinatie van medicijnen ben ik ooit zeer slechtziend geworden. Ik loopt met een stok en doe ik veel dingen op geluid.

Bert kwam hier in december 2019 op bezoek voor de kennismaking. Al gauw bleek dat hij het tegenovergestelde was dan ik; hij danst bijvoorbeeld de salsa en is vegetarisch. Ik moet er niet aan denken. En toch klikte het. Hem vertrouwde ik meteen. We praatten en discussieerde over politiek en de problemen in de wereld. En hij nam me mee naar buiten om te wandelen, kilometers lang. Vaak maakte hij dan ook praatjes met mensen die we helemaal niet kenden.
En toen kwam corona. We zetten ons contact voort via de telefoon. Elke doordeweekse avond van 19.30 tot 20.00 uur belden we met elkaar. Het gaf me zo’n opluchting dat er iemand was met wie ik van alles kon bespreken.

Vlak voor corona had hij mij gewezen op een buurthuis waar mensen wekelijks samenkwamen die zich ook eenzaam voelden. Ik was daar naartoe gegaan en ontmoette er onder anderen een oudere mevrouw. Toen ik midden in de coronatijd kanker bleek te hebben, nodigde zij mij bij haar thuis uit, zodat ik mijn ei kwijt kon.
Daarna werd zij zelf erg ziek en besloot ik om voor haar te gaan zorgen. Dat doe ik nu nog steeds, elke dag. Het brengt mij ritme en ik vind het fijn om iets voor een ander te doen. Bovendien hoef ik dan niet aan mijn eigen ‘rotzooi’ te denken. Dit heb ik dus aan Bert te danken.
Wat ik ook van hem heb geleerd, is om meer contact te durven maken met anderen. Als ik in de supermarkt hulp nodig heb omdat ik iets niet kan zien, dan vraag ik het gewoon. Dat had ik vroeger nooit gedurfd. En het gevoel dat ik niet meer wil leven, dat is er niet meer”.

Bert Stoop (66)

Vrijwilliger Maatjes voor Leven

Ik ben opgeleid als persoonlijkheidspsycholoog en heb lange tijd gewerkt op het gebied van personeelszaken. Nu combineer ik mijn werk met het vrijwillig ondersteunen van mensen die het even niet redden.
Als filosofisch ingesteld persoon heb ik veel nagedacht over de zin van het leven - en ben tot de conclusie gekomen dat die niet objectief valt vast te stellen en dat iedereen er mag zijn. Juist dáárom probeer ik er wat van te maken. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat dat voor een ander om diezelfde reden niet geldt.

Meteen nadat we elkaar ontmoet hadden, werd al duidelijk dat we in alles tegenpolen waren. Maar ook dat we daar om konden lachen en dat het ons niet in de weg zou staan. Bij de kennismaking merkte ik al: deze man heeft een goed hart.

De eerste dag hebben we samen 12 kilometer gewandeld. Zelf zou hij nooit op het idee zijn gekomen, zei hij. Hij was ervan overtuigd dat je in je eentje zoiets niet doet.
Op een van de wandelingen vertelde hij dat hij dacht dat mensen hem ontweken. Ik probeerde hem te laten zien dat ze aan de kant gingen omdat ze hem met een taststok zagen lopen. We zijn korte praatjes gaan maken met onbekenden. Een minuut en dan weer doorlopen. Ik merkte dat hij er plezier in kreeg dat mensen best bereid zijn om contact aan te gaan. Het heeft hem, denk ik, zelfvertrouwen gegeven: ik ben niet verloren.

Voor corona spraken een dagdeel per week af. Naast wandelen gingen we soms ook naar de computerwinkel. Hij is gek op de nieuwste apparatuur van Apple.
Toen ik hoorde over buurtbijeenkomsten in zijn wijk, heb ik hem daar op gewezen. Daar ontmoette hij een mevrouw voor wie hij nu mantelzorger is. Zeven dagen per week. Het heeft hem nieuwe levensenergie gebracht.
In coronatijd konden we elkaar niet meer zien en zijn we gaan bellen. Elke werkdag. Dan zette hij het nieuws aan en bespraken we wat daar voorbijkwam. Nu bellen we nog af en toe, hij heeft het druk zat. Dan luisteren we naar elkaar. En dat is genoeg. We zijn als mens geneigd om over de ander te oordelen. Als je dat niet doet, heeft dat een prachtig effect. Ik vind het een wonder om mee te mogen maken”.

Vanuit Humanitas landelijk en Groningen is ruim aandacht gegeven aan dit interview.

Het ledenblad van Mens tot Mens

Twitter

Instagram

Threads

LinkedIn

Facebook

En in het december '23 nummer van het OOG magazine voor slechtzienden.

In een bijlage van de Gezinsbode: "Zorg & ondersteuning in de gemeente Groningen" (7 febr '23).

Zelf heb ik in een blog nog gewezen op de mogelijkheid dat het project kan helpen de wachtlijsten bij de GGZ te verkorten of draaglijker te maken.